Jak narazie mój ulubiony to wiersz Wiesławy Szymborskiej "Na wieży Babel" cudowny jest po prostu..
Wiersze lubie, czytam chętnie, pisać też pisałam ale nie ujrzą światła dziennego ^^

Moi ukochani poeci to Jan Rybowicz(polecam absolutnie wszystkie wiersze, choć jest bardzo kontrowersyjną postacią;D), Andrzej Bursa i Leopold Staff. Dwóch pierwszych lubię za niekonwencjonalność;) a ostatniego nie wiem, trafia w mój gust, choć nie wszystkimi wierszami..

Rybowicz:
Sprostowanie

Tak, tak, tak, tak.
Ciekawość,
to pierwszy stopień
do mądrości.
Poprzez piekło.

Studiując zen

To nie będzie wcale takie głupie,
jeśli,
studiując zen,
powiesz mi,
że gałęzie drzewa
wgryzają się w ziemię powietrza
i piją wody wiatru,
a drzewa korzenie
tkwią w powietrzu ziemi
i owiewa je wiatr wód...
To nie będzie wcale takie głupie,
ale nie zdziw się wcale,
że gdy to powiesz,
to tak cię walnę
w tę twoją przemądrzałą gębę,
że wywrócisz się do góry nogami
i spostrzeżesz,
że gałęzie drzewa
owiewa wiatr,
a drzewa korzenie
tkwią mocno w ziemi!

I tylko nie próbuj
wmawiać mi wtedy,
że to ja stoję
do góry nogami!

Bursa:
Pantofelek

Dzieci są milsze od dorosłych
zwierzęta są milsze od dzieci
mówisz że rozumując w ten sposób
muszę dojść do twierdzenia
że najmilszy jest mi pierwotniak pantofelek

no to co

milszy mi jest pantofelek
od ciebie ty skur********.

Po prostu zawsze mam banana na twarzy jak to czytam:D

Ostatnio edytowany przez Chiyo (2010-01-01 20:00:03)

Kiedyś bardzo lubiłam pisać wiersze, zajmowało mi to wiele czasu. Niestety ich tematyka zazwyczaj była pesymistyczna, no ale to był ciężki okres w moim życiu i jakoś nie potrafiłam pisać nic innego. Teraz już od dawna nie pisze, może z braku czasu, a może dlatego, że przypomina mi to o osobie o której chce zapomnieć. Dodaje jeden wiersz może wam się spodoba, jak będziecie chcieli to wkleję coś jeszcze.

Śmierć
Na kolorowych łodziach muzy świata
Skrzące się gwiazdami nocy
Czarne jak niebo o północy
Tak piękne...

Razem z nimi śmierć
Kosiarzem zwana
Ale czy znana?
Kto mógłby poznać śmierć?
Jedynie umarli...
Dzieci mroku...
Władcy dusz...

Ten może nie jest jeszcze taki wybitnie pesymistyczny, ale bardzo go lubie.
Mimo, że przez długi czas zajmowałam się poezją to nie mam jakiegoś ulubionego poety, znacznie bardziej wole czytać działa amatorów.

Straciłam ciebie....

Straciłam cię już ostatni raz
Wtedy wróciłeś
Teraz tego nie zrobisz...
przyjacielu

Chce to naprawć
Ty nie...
Jesteś silny
Już nie wrócisz

Wybacz mi
Straciłam nadzieje
Straciłam ciebie
Straciłam cząstę samej siebie


Ona

Nikomu nie potrzebna
Zapatrzona w dal
Idąca ulicami samotności
Kim ona jest?
Pytają…
Nikt nie wie,
Nikt nie zna odpowiedzi
Nikt nie chce jej znać
A ona
Samotna…
Bezimienna…
Ja…
W klatce istnienia
Zapatrzona w dal


Wołanie


Przyjacielu...
Czy mnie słyszysz?
Czy rozumiesz?
Obiecałeś...
Mówiłeś, że nie zostawisz mnie...
A jednak odszedłeś
Zostawiłeś mnie...
Spakowałeś się...
Zabrałeś walizki z mojego serca
Tego chciałeś?
Zostawić mnie samą?
Czy taki był twój cel?
Sprawienie bólu...


Heh pamiętajcie, że jestem tylko amatorem. Dawno nie przeglądałam tych wierszy i dopiero teraz widzę, że do ich pisania nakręcała mnie jedna ciągle jedna i ta samoa osoba.

Tomika, bardzo mi się podobają Twoje wiersze C: Wrzucaj więcej, dobrze się czyta ^^

Lubię już wspomniane, "Szymona Słupnika" i "Stepy akermańskie" (szczególnie końcówka: "Jedźmy, nikt nie woła", zawsze do mnie przemawiała...), zawsze podobał mi się Tuwim ("Tuwim tak wgryzł się w język polski, że się przegryzł na drugą stronę" xD), szczególnie jego "Wiosna", czy "Całujcie mnie wszyscy w ..."; Edward Stachura, Herbert, Tetmajer i mój ulubiony - Krzysztof Kamil Baczyński. Uwielbiam literaturę wojenną, a ten wiersz w szczególności:

Modlitwa do Bogarodzicy

Któraś wiodła jak bór pomruków
ducha ziemi tej skutego w zbroi szereg,
prowadź nocne drogi jego wnuków,
byśmy milcząc umieli umierać.
Któraś była muzyki deszczem,
a przejrzysta jak świt i płomień,
daj nam usta jak obłoki niebieskie,
które czyste - pod toczącym się gromem.
Która ziemi się uczyłaś przy Bogu,
w której ziemia jak niebo się stała,
daj nam z ognia twego pas i ostrogi,
ale włóż je na człowiecze ciała.
Któraś serce jak morze rozdarła
w synu ziemi i synu nieba,
o, naucz matki nasze,
jak cierpieć trzeba.
Która jesteś jak nad czarnym lasem
blask - pogody słonecznej kościół,
nagnij pochmurną broń naszą,
gdy zaczniemy walczyć miłością.

Lol, ja w sumie nie czytam wierszy chyba że na lekcjach polskiego ale za to sama piszę. Nawet kiedyś wystąpiłam
z czytaniem wierszy na festiwalu w mojej szkole. Głównie poruszam tematykę miłości, ale zdarza mi się
napisać coś też takiego ni stąd ni z owąd bo akurat słowa mi się zrymują. Mój ulubiony wiersz który napisałam
i przedstawiłam na festiwalu to:

Śnieg.

Jest tak pięknie.
Czy to ja płacze?
Czy moje serce krwawi,
Że Cię nigdy nie zostawi?
Że przemierzy tak las,
Aby nie było na nasz zmaz.
Aby twe imię niósł wiatr,
Żebym nie zapomniał
Ile jesteś wart.
Serce krwawi, bo pamięta,
Umysł cichnie w swoich mękach.
A ja cierpię za nas dwoje.

Śnieg.

Blask jego biały jak twe lica,
Dopada nas martwica.
Nigdy mnie nie zobaczysz,
Chodź pragnę twego wzroku.
Kto zapłaci czynsz,
Gdy nie będzie Cię u boku?
Wiem, że zabrakło słów,
Że głosu twego nie usłyszę,
Ale gdybym mógł
Oddał bym za to życie.
Teraz śnieg za mnie płacze,
Bo ja już Cię nigdy nie zobaczę.

PS. w sumie to jest też wiersz napisany specjalnie do mojego opowiadania. XD