Japońska piosenkarka, autorka piosenek oraz multiinstrumentalistka Ringo Shiina urodziła się 25 listopada 1978 roku jako Yumiko Shiina w miejscowości Urawa w prefekturze Saitama. W 1996 przyjęła sceniczne imię Ringo na cześć perkusisty zespołu The Beatles - Ringo Starra oraz ze względu na częste czerwienienie się w dzieciństwie.
Gra też znaczeniem słowa „ringo” (jap. jabłko): użyła jabłka w logo na okładkach kaset/płyt z wideoklipami „Gekokkujou Ecstasy” (Podniecenie Uzurpacją). Obecnie większość czasu poświęca założonemu przez siebie w 2004 zespołowi Tokyo Jihen (Tokijskie Rozróby).

Pochodzi z muzykalnej rodziny: brat Junpei śpiewa gospel, matka Akiko ukończyła szkołę baletową, ojciec Kotaro jest entuzjastą jazzu i muzyki klasycznej. Ringo do rozpoczęcia gimnazjum uczyła się baletu i gry na pianinie. Porzuciła balet ze względu na zniekształcenie ciała po licznych operacjach przełyku, które odbyła będąc jeszcze niemowlęciem. Przygotowując muzykę do szkolnych przedstawień, zainteresowała się komponowaniem. W liceum grała w około 10 zespołach, w jednym jako wokalistka/gitarzystka, w innych jako klawiszowiec, basistka, a nawet perkusistka. Po 1995 założyła grupę Hatsuiku Status, z którą nagrała później DVD i singiel (część
boxu Zecchou Suu). W 1996 jej piosenka „Koko de Kiss Shite” (Pocałuj Mnie Tutaj) wygrała konkurs firmy Yamaha, ale Ringo odmówiła nawiązania współpracy i zamiast tego podpisała kontrakt z Toshiba EMI.

Debiutancki singiel „Kofukuron” (Teoria Szczęścia) wydała w 1998 roku, mając 19 lat. Wydanie pierwszego solowego albumu „Muzai Moratorium” (Moratorium dla Niewinności) poprzedziły kłótnie z wydawcami o teksty piosenek, rzekomo zbyt śmiałe. Jednak Ringo postawiła na swoim i udało się jej osiągnąć wyrazisty image społecznej kontestatorki. Dobrym przykładem jest drugi singiel „Kabuki-cho no Jyou” (Królowa Kabuki-cho), który zawiera tekst „Moja mama jest królową tego miejsca, a wyglądam dokładnie jak ona. Choć wciąż jestem dzieckiem, każdy wyciąga do mnie rękę, by wciągnąć mnie do dzielnicy rozkoszy.” Teksty Ringo spełniają również inne funkcje poza szokowaniem odbiorców. „Ten album dotyczy rzeczy, które będąc nastolatką uważałam za oznaki życia jednostki. Posiadanie naiwności po to tylko, aby ją utracić, zdaje się oznaką niedoskonałości. Jest to bowiem przykry proces, pozornie nie do przejścia. Tego rodzaju znaczenie posiada tytuł mojej pierwszej płyty”-napisała Ringo w książeczce do „Muzai Moratorium”.

Drugi album, rockowo-jazzujący „Shoso Strip” (Striptiz wygranej strony w procesie sądowym-Ringo twierdzi, że chodziło jej o dwa silne słowa na „S” w tytule) przyniósł znaną balladę Ringo „Gibbs” (wł. Gibusu-gra słów między „gips” a „Bracia Gibb”). Utwór Izonshou (Zaburzenia po Nadużyciu Substancji) został ocenzurowany. W linijce „Jest druga w nocy, logo Sherbeta topi się, nazwa żółtego wozu to (…)” usunięto ostatnie słowo: „Hitler”.

Trzeci album „Karuki, Zamen, Kuri no Hana” (Chlor, Semen, Kwiat Orzecha) to najbardziej monumentalne dotychczas dzieło Ringo, wykorzystujące kilkadziesiąt instrumentów, a nawet… odkurzacz w piosence „Yattsuke Shigoto” (Pieprzona Robota). Piosenka „Kuki” (Łodyga) jest japońską wersją napisanej po angielsku „Stem”, użytej zresztą w filmie „Hyakuiro Megane” (Wielokolorowe Okulary), w którym również występuje Ringo.

W 2007 roku Ringo we współpracy ze skrzypkiem Saito Neko napisała muzykę do filmu „Sakuran” (Dezorientacja), będącym adaptacją mangi Moyoco Anno o dziewczynie, która zostaje kurtyzaną (oiran) w prowincji Yoshiwara podczas japońskiej ery Edo. Soundtrack nie powstał, za to piosenki z filmu trafiły na czwarty solowy album Ringo: „Heisei Fuuzoku” ( [Lekkie] Obyczaje Ery Heisei). Tym samym Ringo złamała dwie dotąd zachowywane zasady: deklarację „Nagram tylko 3 albumy” oraz tzw. symetryczną listę utworów w albumach. Na przykład wśród 13 piosenek „Shouso Strip” tytuły par utworów: 1-13; 2-12; 3-11 itd. są zapisane identyczną ilością znaków japońskich i często mają zbliżone fonetycznie brzmienie (Kyogenshou-Izonshou; Tsumi to Batsu-Tsuki no Makeinu).

Wiodące piosenki „Heisei Fuuzoku”: „Karisome Otome” (Chwilowo Dziewica) oraz tytułowa „Sakuran” zostały nagrane w kilku studiach-w innych wersje japońskie, w innych angielskie. „Karisome Otome (Death Jazz Ver.)”, nagrana z udziałem japońskiego kolektywu jazzowego Soil & „Pimp” Sessions i wydana jako pierwszy cyfrowy singiel Ringo, przez wiele dni listopada 2006 okupowała pierwsze miejsce listy przebojów iTunes Japan. Reszta albumu to inne nowe piosenki oraz alternatywne aranżacje ulubionych utworów Ringo.

Ringo posiada mnóstwo inspiracji muzycznych. Najbardziej wyraziste to wspomnieni w tekstach Courtney Love i Sid Vicious oraz coverowani przez nią Radiohead, Cyndi Lauper, The Peanuts, Janis Ian, The Beatles. Anegdota z czasów jej debiutu głosi, że lista ulubionych wykonawców Ringo liczy kilkanaście stron. Nie jest to wykluczone, co potwierdza dwupłytowy album z coverami Utaite Myouri (Radość Śpiewaczki) z 2002, sięgający nawet po takie piosenki, jak „Feuilles Mortes” Yvesa Montand czy pieśń do słów Goethego „Heidenroeslein”. We współpracy z Tokyo Ska Paradise Orchestra nagrała singiel „Mayonaka wa Jyunketsu”, jedynym, którego utwór przewodni nie trafił na żaden album Ringo. Jednakże „Mayonaka no Jyunketsu” otrzymało animowany wideoklip, gdzie piosenkarka gra szpiega z lat 60. Rozliczne strony B-singli zebrała dwupłytowa składanka z 2. lipca 2008 „Watashi to Houden” (Ja i Wyładowanie Elektryczne)

6 solowych tras koncertowych Ringo w latach 1999-2003 potwierdziło, że na scenie jest prawdziwym wulkanem energii i nie waha się zmieniać aranżacji utworów
dobrze znanych z płyt studyjnych. Występowała też z orkiestrą akustyczną (DVD „Baishou Ecstasy”). Pewnym podsumowaniem jej kariery są singiel „Ringo no Uta” (Pieśń Jabłka) z utworem „Ringo Catalogue”, łączącym w czterominutową całość co najmniej kilkanaście najpopularniejszych utworów Ringo, oraz przekrojowe koncertowe DVD „Electric Mole”.

W tekstach piosenek Ringo używa trudnego języka, nacechowanego archaizmami. W książeczkach dołączanych do płyt słowa są często zapisane znakami kanji nie używanymi powszechnie w Japonii, co świadczy o wielkiej erudycji artystki.